Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών σε σχέση με την μονή του Οσίου Αββακούμ έχουν ταρακουνήσει την κοινωνία, επειδή έτσι αποφάσισαν όσοι επιμένουν να τα προβάλλουν ως σημαντικότερη είδηση από την ισλαμοποίηση και δημογραφική αλλοίωση της πατρίδας μας ή την ανυπαρξία επαρκούς συστήματος δικαιοσύνης. Κάποιοι άθεοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να ρίξουν δηλητήριο στη σχέση που έχουν άλλοι με τον Θεό. Από την άλλη, μερικοί θρησκόληπτοι επέλεξαν να γίνουν δικηγόροι δύο αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων, για τις οποίες οφείλουμε ωστόσο ως κοινωνία να διατηρούμε το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι την τελική έκβαση της υπόθεσης.
Θέλοντας και μη, ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος τείνει να προβεί στα εξής ερωτήματα: πότε και πως άρχισε να χάνει τον δρόμο της η Εκκλησία; Ήταν από την εποχή των Αποστόλων ή σε μεταγενέστερο στάδιο; Έχουν οι λόγοι και τα έργα του Χριστού παραποιηθεί ή παρουσιάζονται ατόφια; Πόση ευθύνη έχουν οι πιστοί όταν πέφτουν θύματα από κομπογιαννίτες που εκμεταλλεύονται την τυφλή πίστη των πρώτων; Τα πιο πάνω και άλλα εύλογα ερωτήματα μπορούν να δημιουργήσουν αμφιβολίες τόσο για την Εκκλησία όσο και για την ίδια την Πίστη.
Στις Επιστολές Προς Κορινθίους Α’ ο Παύλος επιπλήττει τους Χριστιανούς της Εκκλησίας που είχε δημιουργήσει στην Κόρινθο (1ος αιώνας μ.Χ.) για τα ατοπήματα στα οποία έχουν υποπέσει, τόσο σαρκικά όπως η πορνεία όσο και άλλων ειδών όπως ο μεταξύ τους διχασμός και η επίλυση διαφορών σε δικαστήρια ειδωλολατρών. Έξι αιώνες αργότερα οι διαφορές μεταξύ χριστιανών έφτασαν στο αποκορύφωμα όταν ο χριστιανικός κόσμος διασπάστηκε σε εικονομάχους και εικονολάτρες για ενάμιση αιώνα. Η διάσπαση αυτή αποτελεί μέχρι σήμερα ένα βασικό συστατικό που διαχωρίζει την Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό. Μέχρι τότε είχαν κάνει την εμφάνιση τους διάφορες αιρέσεις όπως ο Μονοφυσιτισμός που καταδικάστηκε από την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκιδόνας και ο Παυλικιανισμός που είχε ως σημείο αναφοράς τις επιστολές του Παύλου. Το 1204 μ.Χ. η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε για οικονομικούς κυρίως λόγους κατά την Δ’ Σταυροφορία που τελικά δεν έφτασε ποτέ στην Ιερουσαλήμ.
Στο ερώτημα για το αν τα λόγια και τα έργα του Χριστού έχουν μεταδοθεί με ακρίβεια από τους μαθητές και Ευαγγελιστές και τους Αποστόλους που έζησαν τα γεγονότα και γνώρισαν τον Χριστό, ποιος μπορεί να απαντήσει με απόλυτη βεβαιότητα; Το ότι όμως τα γεγονότα εξιστορούνται από τέσσερεις Ευαγγελιστές που τα έγραψαν αυτόνομα, δίνει μεγαλύτερη αξιοπιστία, ιδιαίτερα όπου συμπίπτουν οι περιγραφές. Η Σταύρωση είναι ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός που αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία την γνησιότητα των λόγων του Χριστού και πως συνάδουν με τις πράξεις του.
Τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα σήμερα, και ιδιαίτερα το είδος που αφορά αισχροκέρδεια εις βάρος πιστών, σε συνδυασμό με σεξουαλικές διαστροφές, φέρνουν ποικίλες σκέψεις στα μυαλά πιστών και άπιστων. Ο άπιστος ενδυναμώνεται αφού είναι η ευκαιρία που επιζητεί για να αιτιολογήσει την απιστία του. Ο πιστός κινδυνεύει να αποδυναμωθεί αφού δέχεται επίθεση τόσο από τον άπιστο όσο και από την συνείδηση του. Έχει να επιλέξει μεταξύ δύο δρόμων: αυτόν της συνεχούς και αυξανόμενης αμφιβολίας που θα κλονίσει τελικά την πίστη του υπονομεύοντας την, ή, τον δρόμο της αποδοχής των αληθινών γεγονότων με βαθιά κατανόηση ότι είναι άσχετα προς την ουσία της χριστιανικής πίστης – την διδασκαλία του Χριστού, τα Πάθη, την Ανάσταση και την Πίστη στον Τριαδικό Θεό.
Αλέξης Μακρίδης
https://simerini.sigmalive.com/article/2024/3/27/to-akloneto-themelio-tes-pistes
Recent Comments