Αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες σε σχέση με το μεταναστευτικό θα έπρεπε να ήταν αντικείμενο μελέτης από κοινωνιολόγους και ψυχολόγους. Αντικειμενικής μελέτης που θα μπορούσε να κεντρίσει την πολιτεία ώστε να προβεί άμεσα σε αποτελεσματικότερα μέτρα, με την ελπίδα να πετύχαινε την ίδια ώρα να μετριάσει και το χάσμα μεταξύ των δύο αντικρουόμενων πλευρών της κοινωνίας. Δηλαδή, όσους αντιδρούν για το χάος που έχουν προκαλέσει τα ασταμάτητα μεταναστευτικά ρεύματα, και όσους ακόμη επιμένουν στις αρχές της «αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες». Μια αλληλεγγύη την οποία η Κύπρος έχει προσφέρει ήδη και με το παραπάνω.
Δεν είναι όμως οι πιο πάνω ειδήμονες μόνο που χρειάζονται για να ξεδιαλύνουν το ζήτημα. Χρειάζονται και άλλοι εμπλεκόμενοι παράγοντες να μας πληροφορήσουν από πρώτο χέρι, με πραγματικούς αριθμούς και ποσοστά για το πόσοι είναι πραγματικά οι πρόσφυγες που προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες, πόσοι τρύπησαν βάρκες στις οποίες είχαν βάλει τα ίδια τους τα μωρά με στόχο να τους σώσει η ακτοφυλακή (όπως επιβάλλει το Δίκαιο της Θάλασσας), ποια είναι τα πραγματικά ποσοστά αιτητών ασύλου στην Κύπρο και πόσο έχουν ξεπεράσει τον μέσο όρο των χωρών της ΕΕ (που κειμένεται στο 1% έναντι του πληθυσμού της εκάστοτε χώρας) και τελικά, πόσοι εισέρχονται παράνομα από την Πράσινη Γραμμή προερχόμενοι από την Τουρκία η οποία χρηματοδοτείται με δις από την ΕΕ για το μεταναστευτικό.
Όλοι οι προαναφερόμενοι θα κατέληγαν τουλάχιστο σε ένα ταυτόσημο συμπέρασμα. Πως το πρόβλημα δεν ξεκίνησε τώρα αλλά κτίζεται εδώ και τουλάχιστο 15 χρόνια μέσω της μεταναστευτικής πολιτικής που έχει εμμέσως επιβάλει η ΕΕ στα κράτη μέλη της. Βεβαίως δεν είναι όλα τα κράτη που την εφαρμόζουν κατά γράμμα. Χώρες όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Τσεχία θα πρέπει να μας παραδειγματίσουν.
Αυτό που προκαλεί αντιδράσεις στο ευρύ κοινό είναι η ιδέα ότι εκατοντάδες άνθρωποι αγνώστου ταυτότητας μπαίνουν καθημερινά παρανόμως σε ένα μικρό νησί όπως η Κύπρος το οποίο είναι ήδη υπό κατοχή με ανεξέλεγκτο εποικισμό στα κατεχόμενα. Μεγαλύτερη ανασφάλεια προκαλεί το γεγονός ότι πρόκειται στην πλειονότητα για ισλαμιστές άντρες μάχιμης ηλικίας που συχνά δηλώνουν ανήλικοι. Είναι ρατσιστικό να μιλάμε για αυτό; Καθόλου, αντιθέτως είναι μια πολύ εύλογη ανησυχία. Και δεν είναι μόνο ανησυχία. Στις περιοχές που βρίσκονται κοντά σε κέντρα φιλοξενίας όπως το Πουρνάρα οι κάτοικοι βιώνουν εδώ και χρόνια τις παρενέργειες της πολιτικής που υιοθετήθηκε. Έχουν απευθυνθεί αμέτρητες φορές στο υπουργείο εσωτερικών χωρίς αποτέλεσμα.
Παραδοσιακά στην Κύπρο έχουμε φιλοξενήσει ανθρώπους πολλών εθνικοτήτων, τόσο από τρίτες χώρες όσο και από την Ευρώπη. Ανθρώπους που ήρθαν νόμιμα για να δουλέψουν, να επενδύσουν και να ξεκινήσουν τις επιχειρήσεις τους. Έχουμε αναπτύξει στενές σχέσεις με τους ανθρώπους αυτούς και μάλιστα έχουν δημιουργηθεί νέες κοινότητες πέρα από τις πέντε που είχαμε όταν εμφανίστηκε το κράτος του 1960. Εξέχουσα θέση έχει η ρωσική κοινότητα, με την εβραϊκή να μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς. Και βεβαίως δεν μας αρέσει το γεγονός ότι γίνεται ξεπούλημα περιουσιών στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου. Όμως τους αποδεχόμαστε επειδή ακριβώς δεν είμαστε ούτε ρατσιστές ούτε μισαλλόδοξοι ως λαός, όπως κάποιοι ισχυρίζονται.
Αυτοί που καλλιεργούν την ιδέα, ανάμεσα τους και πολιτικά πρόσωπα τα οποία θα έπρεπε να είχαν συνειδητοποιήσει ότι από αλλού πηγάζει το πρόβλημα, πως όσοι αντιδρούν στην ανεξέλεγκτη και παράνομη (όπως είδαμε) μετανάστευση είναι «φασίστες» «ακροδεξιοί» κτλ, είναι είτε εκτός τόπου και χρόνου, είτε εξυπηρετούν σκοπιμότητες. Όταν πρόκειται για πολιτικά πρόσωπα, η καλλιέργεια αυτού του αφηγήματος βολεύει αφάνταστα στο να καλύπτονται τα εγκληματικά λάθη και οι παραλήψεις τριών διαδοχικών κυβερνήσεων που απέτυχαν να χειριστούν επαρκώς το σοβαρότατο αυτό ζήτημα.
Δεν πρέπει να αγνοούμε αυτά που συμβαίνουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πριν 2 μήνες ξέσπασαν άγριες ταραχές στην Γαλλία όπου χιλιάδες ισλαμιστές προέβησαν σε ακραίες και εγκληματικές ενέργειες σε διάφορες πόλεις της χώρας με αφορμή τον θάνατο ενός 17χρονου ισλαμιστή από αστυνομικά πυρά. Ανάλογες ταραχές δεν είχαν ξεσπάσει όταν ένας Σύριος είχε μαχαιρώσει, ένα μήνα νωρίτερα, 7 παιδιά χωρίς λόγο σε ένα πάρκο της Γαλλίας. Πόλεις στην Αγγλία έχουν αλλοιωθεί σε τέτοιο βαθμό που δημογραφικά δεν θα επανέλθουν ποτέ ξανά, με τους δείκτες εγκληματικότητας να έχουν φτάσει στα ύψη. Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες έχουν γίνει διάφορα τρομοκρατικά κτυπήματα από ισλαμιστές όπως για παράδειγμα στην Στοκχόλμη όπου ένας άνδρας οδήγησε κλεμμένο αυτοκίνητο σε πλήθος ανθρώπων σε κεντρική περιοχή σκοτώνοντας πέντε και τραυματίζοντας άλλους 14, και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα.
Πίσω στην Κύπρο, οι δημόσιες απειλές ενός Σύριου με εγκληματικό μητρώο κατά ολόκληρης πόλης, οι επιθέσεις, οι βιασμοί και οι διαρρήξεις που γίνονται σε συχνή βάση χωρίς να λαμβάνουν την απαιτούμενη δημοσιότητα, καθώς και η τρομακτική απαγωγή ενός δεκαοχτάχρονου στρατιώτη από 10 Σύριους με μαχαίρια, δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα ούτε και να δίνονται ελαφρυντικά.
Το γεγονός ότι ξοδεύονται εκατομμύρια για να κτίζονται υποδομές και να προσφέρονται επιδόματα σε ανθρώπους που εισέρχονται παράνομα, σε μία χώρα όπου πάνω από το 24% του πληθυσμού βρίσκεται στα όρια της φτώχειας είναι κάτι που προκαλεί αναμενόμενες και λογικότατες αντιδράσεις. Πόσο μάλλον όταν κάποιοι αλλοδαποί ποζάρουν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης με χιλιάδες ευρώ, προσκαλώντας εμφατικά άλλους ομοεθνείς τους να έρθουν στη νέα «Γη της Επαγγελίας»…
Αλέξης Μακρίδης
Recent Comments