Δεν Ξεχνώ

Δεν Ξεχνώ τα 300 χρόνια Οθωμανικού ζυγού στην πολύπαθη Κύπρο.



Δεν Ξεχνώ την εξέγερση του 1804 όπου χύθηκε τουλάχιστο τουρκικό αίμα.



Δεν Ξεχνώ τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου, του πρώτου μάρτυρα της Επανάστασης.



Δεν Ξεχνώ την μαρτυρική 9η Ιουλίου, τον απαγχονισμό του Αρχιεπίσκοπου Κυπριανού, των τριών Μητροπολιτών και την σφαγή των 500 από τους βάρβαρους.



Δεν Ξεχνώ τον Σταυριανό από την Λόφου που μαζί με τους άλλους 7 άντρες θεώρησαν χρέος τους να πολεμήσουν το ’21 στα εδάφη της Μητέρας Πατρίδας.



Δεν Ξεχνώ τα Οκτωβριανά του 1931, τους 17 πεσόντες και τον πρωτοστάτη Νικόδημο Μυλωνά που μαζί με άλλους εξορίστηκαν από τους Άγγλους.



Δεν Ξεχνώ τους δεκάδες χιλιάδες Κύπριους εθελοντές του ’40, ανάμεσα τους και ο παππούς μου, που πολέμησαν με τους Συμμάχους υποσχόμενοι την Ένωση.



Δεν Ξεχνώ το Δημοψήφισμα για Ένωση του 1950 με την συντριπτική πλειοψηφία να ποθεί την Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα. Δεν Ξεχνώ πως επισκίασαν το αποτέλεσμα αυτοί που πάντοτε μας παρίσταναν τους φίλους. 



Δεν Ξεχνώ την Έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα για Ένωση του 1955-59 και τις θυσίες των ηρώων μας που απαρνήθηκαν τα πάντα εκτός από την ελευθερία της πατρίδας μας. 

Δεν Ξεχνώ την μεταστροφή του πνευματικού ηγέτη της Ένωσης και την μετέπειτα υπογραφή ενός καλά υπολογισμένου συντάγματος κάλπικης ανεξαρτησίας.



Δεν Ξεχνώ την Τουρκανταρσία του 1963 και το έγκλημα στην Τυλληρία.

Δεν Ξεχνώ πως χάθηκε η Ένωση το 1964…

Δεν Ξεχνώ τα γεγονότα της Κοφίνου και την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας. 



Δεν Ξεχνώ το Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου με όλα τα μέρη να βρίσκονται σε απόλυτη συνεννόηση – Αγγλία, ΗΠΑ, Καραμανλής, Μακάριος, Τουρκία – όλοι εκτός από τα αφελή (ή όχι και τόσο) πιόνια που το εκτέλεσαν (Χούντα του Ιωαννίδη) 



Δεν Ξεχνώ την κατάπτυστη ομιλία στις 19 Ιουλίου στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών όπου δόθηκε το νομικό άλλοθι στον κατακτητή για «««επέμβαση»»» …



Δεν Ξεχνώ την παράνομη Εισβολή του 1974 και τα εγκαταλελειμμένα πυροβολεία. 



Δεν Ξεχνώ τους ήρωες που πέθαναν και όσους πιάστηκαν αιχμάλωτοι ή τραυματίστηκαν, ανάμεσα τους και ο πατέρας μου. Δεν Ξεχνώ τους βιασμούς και τις μαζικές δολοφονίες άμαχου πληθυσμού. 



Δεν Ξεχνώ την μη τήρηση της εκεχειρίας και την επέκταση των τουρκοκρατούμενων εδαφών από το 3% στις 23 Ιουλίου, στο 37% στις 16 Αυγούστου.



Δεν Ξεχνώ τις θρυλικές μάχες που δόθηκαν, ανάμεσα τους και η Μάχη στο Πυρόι στις 17 Αυγούστου. 



Δεν Ξεχνώ την Ομοσπονδία που είχε ήδη συμφωνήσει ο Κληρίδης με τους συνεργάτες του 

Δεν Ξεχνώ την τελευταία πινελιά του «μεγάλου ηγέτη» με την «Συμφωνία ‘Υψηλού’ Επιπέδου» του 1977…



Δεν Ξεχνώ τον παράνομο και συνεχιζόμενο εποικισμό στα κατεχόμενα εδάφη μας. 

Δεν Ξεχνώ το ξεπούλημα περιουσιών στα εδάφη των προγόνων μας. 



Δεν Ξεχνώ το πως γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε μια μοιρασμένη πατρίδα, με την ψευδαίσθηση μιας «λύσης» που θα ήταν οτιδήποτε εκτός από Απελευθέρωση.



Δεν Ξεχνώ το “Δεν Ξεχνώ” στα τετράδια του σχολείου.



Δεν Ξεχνώ την ντροπή που νιώθω μέχρι σήμερα για όλα αυτά που μας κρατούν ακόμη διχασμένους, σκλαβωμένους και υπόλογους σε ξένες βλέψεις και συμφέροντα.



Δεν Ξεχνώ τους φανατισμένους προσωπολάτρες που μέχρι σήμερα παραποιούν την ιστορία μας, τυφλωμένοι από τα πάθη τους…



Αλέξης Μακρίδης