Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Δεν θα αναφερθώ τόσο στο ποταπό επίπεδο του καλλιτέχνη και στην ιδεολογικά κατευθυνόμενη «τέχνη» που παράγει χωρίς κανένα όριο ηθικής. Ναι, η τέχνη οφείλει να έχει όρια εκεί όπου καταπατούνται τα δικαιώματα ζωντανών και νεκρών, γνωστών και άγνωστων…

Θα αναφερθώ περισσότερο στο τραγικότατο επίπεδο μίας παράταξης την οποία βαραίνει ένα αμφιλεγόμενο και ένοχο παρελθόν, της παράταξης που αναφέρει συχνά ότι «οι Άγγλοι θα μας τα έδιναν έτσι και αλλιώς» (που δεν θα μας τα έδιναν όπως καταμαρτυρούν σήμερα οι κυρίαρχες βάσεις – UK στους χάρτες και η Συνθήκη Εγγυήσεων που τελικά κατοχύρωσε την τουρκική εισβολή) αλλά αδυνατεί να αρθρώσει το «οι Τούρκοι θα τα έπιαναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο» όπως καταμαρτυρούν τα σχέδια Νιχάτ Ερίμ από το 1956 με πρόταση για γεωγραφική διαίρεση του νησιού και μετακίνηση πληθυσμών, τα οποία τέθηκαν σε εφαρμογή από το 1963 με την Τουρκανταρσία, με πρόφαση την πρόταση του Μακαρίου για τροποποίηση του Συντάγματος – 13 σημεία.

Μια παράταξη που λέει ότι κάποτε πρωτοστάτησε στους αγώνες της Ένωσης όμως υπέσκαψε τον Μεγάλο Αγώνα κατά των Αποικιοκρατών (Ιμπεριαλιστών…) και υπέρ της Ενώσεως δήθεν γιατί οργανώθηκε από έναν Χίτη συνεργάτη δήθεν των Γερμανών (ουδέν αναληθέστερο αφού ο Χίτης αυτός κυνηγήθηκε από Γερμανούς και ταγματασφαλίτες). Λες και τους αγωνιστές που θυσιάστηκαν θα τους κρίνουμε μόνο από το ποιος τους οργάνωσε και όχι από την τόλμη και το ψυχικό σθένος που τους διακατείχε…

Μιας παράταξης που ενώ θεωρεί επαναστάτη τον πραξικοπηματία αριστερό εθνικιστή Φιντέλ Κάστρο (δικαίως θα έλεγα) ο οποίος κρατήθηκε στην εξουσία για 5 σχεδόν δεκαετίες, θεωρεί προδότη τον Γεώργιο Γρίβα που πολέμησε στην Μικρασιατική Εκστρατεία, στο Ελληναλβανικό μέτωπο και στον Αγώνα του ’55 – ’59, ο οποίος ουδέποτε διεκδίκησε την εξουσία και που είχε ήδη, στις 27 Ιανουαρίου του 1974, αποβιώσει (πιθανόν μετά από ιατροφαρμακευτική αγωγή…)

Μια δήθεν αριστερή παράταξη που βρίζει τους παπάδες, τα ιερά και τα θεία σε καθημερινή βάση αλλά τον αιρετικό Πάπα που μετέτρεψε την Κύπρο σε ένα διεφθαρμένο κομματικό Χαλιφάτο τον εγκωμιάζει και τον τιμά.

Το Ακελ “International” εκτίθεται παγκοσμίως ως ένα πρωτοφανές παράδειγμα πολιτικής παράταξης που καλλιεργεί το μίσος παραχαράσσοντας την ιστορία για να καλύψει τα δικά του, εγκληματικά λάθη. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι: ΑΙΣΧΟΣ…

Αλέξης Μακρίδης