Νέα Πορεία

Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι η παρούσα στρατηγική διπλωματίας δεν λειτουργεί για το εθνικό ζήτημα. Δεν χρειάζεται να περάσουν και άλλα χρόνια για να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα.

Οι διαμεσολαβητές του κυπριακού δεν έχουν πρόθεση να πιέσουν τα πράγματα υπέρ μας και ακόμη και τώρα που οι παραχωρήσεις έφτασαν στο επίπεδο του εξευτελισμού, η Τουρκία δεν φάνηκε να έχει διάθεση για οποιονδήποτε συμβιβασμό.

Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τακτική αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε και ποιοι είμαστε.

Υπάρχει τεράστια σύγχυση στο θέμα της εθνικής μας ταυτότητας: πολλοί θεωρούν ότι είμαστε 100% Έλληνες, άλλοι 100% Κύπριοι και οι υπόλοιποι βρίσκονται κάπου στο μεταξύ.

Η ιστορία 10.000+ χρονών μιλά από μόνη της: δεν είμαστε μόνο ‘Ελληνες, είμαστε κάτι περισσότερο. Είμαστε ένα μίγμα διαφόρων πολιτισμών της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής με κύριο στοιχείο το Ελληνικό αλλά και με μια απόκλιση από αυτό σε θέματα αντίληψης, γλώσσας, τρόπου ζωής και κουλτούρας.

Όσο αφορά το τι θέλουμε, και πάλι η σύγχυση που επικρατεί είναι καταστροφική: πολλοί προτιμούν τη διχοτόμηση, άλλοι την ΔΔΟ και άλλοι την επανένωση της Κύπρου με ή χωρίς τους «Τουρκοκύπριους». Υπάρχουν και αρκετοί που ακόμη οραματίζονται την ένωση με την Ελλάδα.

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για να ξεκαθαρίσουν τα πιο πάνω είναι και πάλι να μάθουμε από την ιστορία αλλά και να αντιληφθούμε το παρόν.

Είναι δίκαιο αυτό που μας ζητά το 18%; Σίγουρα όχι. Εξαρτάται όμως από αυτούς; Και πάλι όχι.

H Κύπρος δεν είχε ελευθερωθεί μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα το 1832. Αντιθέτως έμεινε κάτω από τον Τουρκικό ζυγό μέχρι το 1878, όταν πέρασε στα χέρια των Άγγλων αποικιοκρατών. Η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχαριστημένη με την παραχώρηση της Κύπρου. Από τότε κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για να επανακτήσει αυτό που έχασε.

Η Ελλάδα και η Κύπρος ακολούθησαν δύο διαφορετικές πορείες μέχρι το 1974. Όταν ήρθε η στιγμή της σύγκλισης, έγινε η καταστροφή. Να μην ξεχνούμε τη συμβολή των δύο ξένων δυνάμεων – ΗΠΑ και Αγγλίας – που είχαν κάθε συμφέρον από την διχοτόμηση της Κύπρου.

Κρατώντας ευχαριστημένους την Ελλάδα (Χούντα) αφού θα είχε να καμαρώνει το επίτευγμα της Ένωσης (έστω και μέρους του νησιού) και την Τουρκία αφού θα έπαιρνε πίσω ένα σεβαστό κομμάτι αυτού που έχασε, η Ρωσική απειλή θα φαινόταν να χάνει τη δύναμή της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Η προεργασία για τα πιο πάνω είχε ήδη γίνει από το 1960 με την επιβολή του καταστροφικού συντάγματος, που δεν ήταν καθόλου τυχαίο.

Πως είναι δυνατό σήμερα να ζητούμε από τους πιο πάνω να μας κάνουν τους διαμεσολαβητές; Πως γίνεται να πιστεύουμε ότι αυτοί που έχουν τεράστια ευθύνη για την καταστροφή μας, θέλουν τώρα το καλό μας;

Η αλήθεια είναι μία: η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και της Αγγλίας δεν έχει αλλάξει από τότε, αντιθέτως χειροτερεύει.

Έχουν πετύχει το σκοπό τους εδώ και 43 χρόνια, έχουν βάσεις στα εδάφη μας τις οποίες αξιοποιούν για να θρέψουν τις επεκτατικές τους βλέψεις στην Μέση Ανατολή, αναγνωρίζουν έμμεσα το ψευδοκράτος ιδρύοντας πανεπιστήμια και πουλώντας περιουσίες που δεν τους ανήκουν και έχουν εδώ και 60 χρόνια διαφθείρει την σχέση μας με τους «Τουρκοκυπρίους» (μια ταπέλλα που δεν δημιουργήθηκε τυχαία) τους οποίους θα αντιμετωπίζαμε με τον ίδιο σεβασμό που αντιμετωπίζουμε όλες τις άλλες μειονότητες που ζουν στην Κύπρο εδώ και τόσα χρόνια.

Συμπέρασμα: Οι Μόνοι που Μπορούν να Λύσουν το Εθνικό μας Ζήτημα Είμαστε Εμείς.

Αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε την εθνική μας ταυτότητα, το επόμενο βήμα είναι να αντικαταστήσουμε την παρούσα πολιτική ηγεσία με νέα μυαλά και νέα νοοτροπία μακριά από προσωπικά συμφέροντα και ίντριγκες, να καταργήσουμε, αν όχι τα κόμματα, τουλάχιστο τον τυφλό κομματισμό που μας οδηγεί διαρκώς σε αδιέξοδα και αποτυχίες,  να εξοπλιστούμε στρατιωτικά όπως επιβάλλεται σε χώρα η οποία βρίσκεται υπό κατοχή (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατευθυνόμαστε για πόλεμο), να δημιουργήσουμε δυνατές και σταθερές συνεργασίες  με χώρες οι οποίες στον κίνδυνο θα ήταν πραγματικά διατεθειμένες να μας στηρίξουν, να διαφωτίσουμε τον υπόλοιπο κόσμο για το τι πραγματικά έχει συμβεί στην Κύπρο εκθέτοντας τους υπαίτιους και τέλος, να ξεκινήσουμε την εκμετάλλευση των φυσικών μας πόρων με σκοπό την μετατροπή της Κύπρου σε χώρα του 21^ου αιώνα όπως έχουν κάνει άλλες χώρες στην περιοχή.

Τότε θα έχουμε τη δύναμη όχι να ζητούμε, αλλά να απαιτούμε.

Αλέξης Μακρίδης