Είναι γεγονός πως ζούμε στην εποχή των άκρων. Από την μια ο δικαιωματισμός, η υπερβολή δηλαδή στην επίκληση των δικαιωμάτων μιας κοινωνικής ομάδας, που φτάνει στο σημείο της επιβολής των πεποιθήσεων της με διάφορες μεθοδεύσεις.
Από την άλλη, η καταπάτηση των δικαιωμάτων μιας ολόκληρης κοινωνίας από την ίδια την Πολιτεία με την επίκληση μιας κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» ή του νόμου. Κάτι τέτοιο είδαμε την περίοδο της υγειονομικής κρίσης όπου την τέχνη και καλλιέργεια του πνεύματος δεν μπορούσε να τα βιώσει ένας «κοινός θνητός» αν δεν ήταν εμβολιασμένος. Αυτό ήταν ίσως η χαμηλότερη στιγμή για την τέχνη και τον πολιτισμό.
Δεν άκουσα κανέναν από τους θερμούς υποστηρικτές του χυδαίου Γαβριήλ να μιλούν ποτέ για αυτό. Ακριβώς γιατί ο δικαιωματισμός είναι επιλεκτικός και κατ’επέκταση, συμφεροντολογικός. Μόνο εκεί που θίγεται το εγώ ενεργεί, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο μπαίνει σε χειμερία νάρκη.
Είναι επίσης γεγονός πως ο Γαβριήλ δεν υπηρετεί την τέχνη αλλά έναν ιδεολογικό χώρο αφού μέσω της τέχνης λειτουργεί στοχευμένα εναντίον συγκεκριμένης ομάδας που τυγχάνει στην χώρα μας να αποτελεί πλειοψηφία, αυτή των Ελλήνων Χριστιανών.
Κάποιοι παραποιούν τα γεγονότα λέγοντας πως η αντίδραση προέρχεται μόνο από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο προς άντληση ψήφων. Χωρίς αυτό να αποκλείεται, υπερισχύει το ότι οι αντιδράσεις προέρχονται από όλη την κοινωνία ακριβώς γιατί θίγεται πλειοψηφικά.
Καταλήξαμε αισίως στον 21ο αιώνα να διασφαλίζουμε τα δικαιώματα των μειοψηφιών, εις βάρος του συνόλου. Ως εδώ.
Αλέξης Μακρίδης
Recent Comments