Ο πιο πάνω τίτλος δεν έχει επιλεγεί για να προκαλέσει εντυπώσεις. Μακάρι να μην χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί. Δυστυχώς όμως αντικατοπτρίζει μια θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουμε στα δύο κράτη του Ελληνισμού. Πρόκειται για μια βαθιά παρακμή σε πολλά επίπεδα τόσο της διοίκησης όσο και της κοινωνίας που όμοια της πιθανόν να μην έχουμε βιώσει ως Έθνος στα 3500 χρόνια ιστορίας μας.
Από τα αμέτρητα θέματα που μας περιβάλλουν, θα αναφερθώ πρώτα στο καυτό θέμα των ημερών, αυτό της δικαιοσύνης. Σφετεριστές κλεμμένων περιουσιών στα κατεχόμενα εδάφη μας αθωώνονται από δικό μας δικαστήριο ενώ εδώ και 20 χρόνια οι δολοφόνοι ενός εθνοφρουρού κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ατιμώρητος παραμένει και ο μεγάλος ήρωας της επαναπροσέγγισης που διαμαρτυρόμενος το 2020 για τα κλειστά οδοφράγματα επιτέθηκε σε εθνοφρουρό της Πράσινης Γραμμής. Ατιμώρητος και ο πολιτικός που μας εξέθεσε παγκοσμίως πριν 3 χρόνια, αντιθέτως μπορεί κανείς να τον δει να συχνάζει σε καφετέριες της Λευκωσίας. Και όμως για έναν παππού που χρειάστηκε να αμυνθεί ηρωικά μετά από 5 απόπειρες διάρρηξης στην περιουσία του, η καταδίκη σε φυλάκιση χωρίς αναστολή επήλθε με σιγουριά και αμεσότητα.
Στην ανύπαρκτη δικαιοσύνη, έρχεται να προστεθεί μια αποδομημένη άμυνα στο τουρκοκρατούμενο νησί μας με τον εχθρό να ελλοχεύει στα κατεχόμενα και να βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση λες και ετοιμάζεται προσεχώς για κάτι μεγάλο. Οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου ότι το ’74 μπορούσαν να πάρουν όλη την Κύπρο λένε πολλά για το τι έρχεται. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των οπλικών μας συστημάτων και στρατιωτικού εξοπλισμού πωλείται ή και χαρίζεται στην Ουκρανία ώστε να συνεχίζεται το proxy war που διεξάγεται εκ μέρους των ΗΠΑ. Τρανό παράδειγμα τα εκατό και πλέον κοντέινερ με αμέτρητους τόνους πυρομαχικών που έφυγαν πριν μερικές μέρες καθώς και τα 20 πυροβόλα BS-3 100mm που από την ΕΦ κατέληξαν στην Ουκρανία μέσω εμπόρου όπλου.
Όσο για την ανεξέλεγκτη και παράνομη μετανάστευση στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου που διεξάγει η Τουρκία εδώ και χρόνια (ο όρος 3ος Αττίλας έχει απαγορευτεί) δεν έχουμε κάνει τίποτα εκτός από το να επεκτείνουμε τις υποδομές, να δίνουμε περισσότερα επιδόματα και να επιδιδόμαστε στην λογική της ενσωμάτωσης τους. Αναμένουμε ακόμη το περιβόητο σύστημα από το Ισραήλ για την φύλαξη της γραμμής κατάπαυσης του πυρός που μας πουλούσε ως μέτρο η προηγούμενη κυβέρνηση. Όχι πως θα μας έσωζε ένα τέτοιο σύστημα αφού όπως μου ανάφερε σε παρουσίαση ο πρώην Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, ήταν κυρίως για ενημέρωση ώστε να τους παραλαμβάνουμε. Οι έξι βάρκες με τους 500 σχεδόν παράνομους μετανάστες ήταν ένα γερό χαστούκι στην κυβέρνηση για τους ισχυρισμούς ότι μειώθηκαν οι αφίξεις…Και ενώ συλλαμβάνονται οι διακινητές, οι διακινούμενοι που πληρώνουν αδρά τους πρώτους, οδηγούνται σε κέντρα φιλοξενίας για να μετατραπούν σε αιώνιους αιτητές ασύλου, να πολλαπλασιαστούν και εν τέλει να επιφέρουν την δημογραφική αλλοίωση.
Επιμένουμε, με τα τόσα που συμβαίνουν, να παρακαλούμε τον εισβολέα των κατεχόμενων εδαφών μας να καθίσει σε συνομιλίες μαζί μας με στόχο εμείς οι ίδιοι να νομιμοποιήσουμε το «συνιστών κρατίδιο» (έτσι ονόμασαν την σκλαβωμένη γη των προγόνων μας) με την υπογραφή μας, για να πούμε περήφανα ότι το λύσαμε. Όταν μας λοιδορούν παγκοσμίως και προκαλούν με επεκτατικές και συνάμα παράνομες ενέργειες, εμείς απαντούμε με δώρα εις βάρος του φορολογούμενου Έλληνα της Κύπρου, στα οποία ανταπαντούν με υπεροπτική αχαριστία και ειρωνικές δηλώσεις.
Τέλος, ο κλοιός της «πολιτικής ορθότητας» (κοινωνικός ξεπεσμός) σφίγγει ανελέητα. Τι κατάντια για την μάνα Ελλάδα, την χώρα που γέννησε την δημοκρατία να αποφασίζει χωρίς την συγκατάθεση των πολιτών της ότι δύο ομόφυλοι δύναται να υιοθετούν αθώα μωρά που θα μεγαλώνουν χωρίς μάνα και πατέρα αλλά με Γονέα 1 και 2. Κάποτε οι ομοφυλόφιλοι έκαναν επανάσταση αλλά τώρα θέλουν και τις ευλογίες της κοινωνίας, διεκδικώντας παράλληλα μέσα από τις δομές του συστήματος όσα δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας βρίσκεται στα χέρια αυτών που στηρίζουν, προς άντληση επιπλέον ψήφων, τις προκλητικές παρελάσεις «υπερηφάνειας» που στόχο έχουν να συντρίψουν το φυσιολογικό με πρόσχημα την «αποδοχή» και την «συμπερίληψη».
Φαίνεται πως προαποφασίστηκε ότι η κοινωνία μας χρειάζεται να μοιάσει ολοένα και περισσότερο με τις δυτικές κοινωνίες όπου άνθρωποι όλων των ειδών, σχημάτων, χρωμάτων, πεποιθήσεων και αντιλήψεων συνυπάρχουν στο ίδιο καζάνι. Εκείνο που δεν αναφέρεται ποτέ για αυτές τις κοινωνίες είναι ότι ευδοκίμησαν σε χώρες που καταδυνάστευσαν τον πλανήτη για αιώνες ως αποικιοκράτες και δουλέμποροι. Οι ΗΠΑ επανάφεραν μια κάλπικη παραλλαγή της αθηναϊκής δημοκρατίας το 1787 προβάλλοντας Αξίες που για δύο αιώνες, μέχρι την πλήρη χειραφέτηση των Αφροαμερικανών, εφάρμοσαν στο ελάχιστο. Η πραγματικότητα σήμερα στο εσωτερικό των ΗΠΑ ουδεμία σχέση έχει με αυτό που προβάλλεται: αδιανόητο χάσμα μεταξύ των τάξεων, φτώχεια, αναλφαβητισμός, ασύλληπτα επίπεδα βίας και εγκληματικότητας, υπέρμετρη παχυσαρκία, χιλιάδες ναρκομανείς και άστεγοι στους δρόμους. Μια κοινωνία όπου το σενάριο ενός έφηβου που αρπάζει το όπλο και σκοτώνει δεκάδες συμμαθητές του έχει επαναληφθεί τόσες φορές, είναι αδιανόητο να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Και όμως οι δρόμοι των πόλεων μας αρχίζουν να μοιάζουν σιγά σιγά με την πιο πάνω περιγραφή.
Βιώνουμε την απόλυτη παρακμή, και δυστυχώς, δεν πρόκειται για υπερβολή. Είναι μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται καθημερινά μέσα από αλλεπάλληλα γεγονότα. Βεβαίως, υπάρχει η ουτοπική αντίληψη των πραγμάτων, ενός κόσμου όπου ρέει άφθονο μέλι και γάλα, μέσα στα πλαίσια του προαναφερόμενου ξεπεσμού που υποβοηθείται από διάφορες κοινωνικές ομάδες που βολεύονται από ένα τέτοιο χάος.
Τα τρομερά επίπεδα διαφθοράς, από τις απαρχές της ΚΔ, εκτείνονται σε όλο το φάσμα της κοινωνίας έχοντας φτάσει σήμερα στο αποκορύφωμα. Τα μυαλά των νέων γενιών διαφθείρονται αφού καθώς μεγαλώνουν μαθαίνουν την «τέχνη» των παλιών. Αυτή η τέχνη μας έφερε στην κατάντια που βιώνουμε. Η μεγαλύτερη προσφορά των κομμάτων δεν είναι μόνο ο κατακερματισμός της κοινωνίας αλλά η υπονόμευση της εκ των έσω. Ως λογικά όντα, μαθαίνοντας από τα λάθη μας, χρειάζεται να μεταβούμε σε μια εποχή όπου η αξία των ατόμων που πολιτεύονται και διεκδικούν θέσεις κλειδιά θα καθορίζεται αποκεντρωμένα από διάφορα τμήματα της κοινωνίας και όχι από ένα κοπάδι. Ο καθορισμός αυτός θα βασίζεται σε ικανότητες και αποτελέσματα και όχι σε υποσχέσεις. Η διοίκηση του κράτους χρειάζεται να απέχει από τον κομματισμό ώστε να υπάρχει αξιοκρατία, ισονομία και τελικά δικαιοσύνη. Μόνο κάτω από τέτοιες συνθήκες θα καταστεί δυνατό να κτίσουμε την απαιτούμενη ισχύ για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις τεράστιες προκλήσεις του εθνικού και του δημογραφικού ζητήματος.
Αλέξης Μακρίδης
Recent Comments