Μια συζήτηση που είχα σήμερα με μία φίλη, μου έφερε τις πιο κάτω σκέψεις.
Το να χάνεις ανθρώπους που βρίσκονται εν ζωή είναι εξίσου ψυχοφθόρο, αν όχι και περισσότερο…
Τα πιστεύω μας μπορεί να μας στοιχίσουν φίλους και συγγενείς, εκτός αν διαλέξουμε να τα απαρνηθούμε για χάρη τους. Προσωπικά επέλεξα την απώλεια ανθρώπων. Κάποτε δεν μπορούσα να δεχτώ ή και να διανοηθώ ότι τα πιστεύω ενός φίλου ή συγγενή θα μπορούσαν να τον ωθήσουν στο να με βλέπει ως εχθρό του επειδή απλά διαφέρουν από τα δικά μου. Και όμως αυτό είναι γεγονός.
Πριν 7 χρόνια σε ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι με αποκάλεσαν ε-λαμίτη. Αυτό γιατί οι απόψεις που εξέφρασα θεωρήθηκαν «ακραίες». Για μένα η προσβολή ήταν τριπλή. Πρώτο, για να σε αποκαλεί ένα ακελικός «ε-λαμίτη», σημαίνει πως σε απεχθάνεται στον υπέρτατο βαθμό. Δεύτερο, ήταν σαν να μου έλεγε ότι δεν έχω την ικανότητα να σχηματίζω δικές μου απόψεις ως ανεξάρτητα σκεπτόμενος άνθρωπος, ότι περίμενα το ε-λάμ, ένα κίνημα που αντίγραψε άλλους, για να σχηματίσω τις απόψεις που έχω εδώ και χρόνια, τόσο στο κυπριακό όσο και στην παράνομη μετανάστευση και σε άλλα ζητήματα. Και τρίτο και βαρύτερο, εμμέσως, πλην σαφώς, με αποκάλεσε δειλό. Όμως ποτέ δεν κρύβομαι πίσω από το δάκτυλο μου, αν πραγματικά ανήκα σε αυτό ή σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα, θα το έλεγα ανοιχτά. Τι λόγο είχα να το κρύψω;
Όταν το 2021 ήμουν υποψήφιος με την Πνοή Λαού (όχι από προσωπική φιλοδοξία αλλά για να ενισχύσω στον βαθμό που ήταν δυνατό έναν αγώνα που ξεκίνησε στους δρόμους), οι συνήθεις ύποπτοι πάλι βρήκαν τρόπο να με προκαλέσουν: «μα πολύ με την θρησκεία αυτό το κίνημα», «μα το ενιαίο κράτος είναι αδύνατο», «μα το τρίπτυχο είναι της χούντας» και πάει λέγοντας…
Μάλιστα για το τρίτο, είχα τον κάθε φανατισμένο να μου γράφει το ίδιο απαράλλαχτο επιχείρημα κάτω από αναρτήσεις στην σελίδα μου. Ανάμεσα τους και κάποια γνωστά ονόματα όπως ένας πρώην δήμαρχος, ένας αρχισυντάκτης γνωστού μέσου και ένας ακαδημαϊκός, οι οποίοι προέβησαν σε χυδαίες βρισιές, ως αντάρτες του ΦΒ που ήταν. Είμαι σίγουρος ότι σε συζήτηση με θεατές τα παιδιά τους, θα το είχαν σκεφτεί 30+ φορές πριν συμπεριφερθούν με τέτοιο ποταπό τρόπο.
Η απάντηση που έπαιρναν ήταν πάντα η ίδια: το τρίπτυχο ανήκει σε όλους τους ανθρώπους του πλανήτη, από όπου και αν προέρχονται. Ο κάθε άνθρωπος έχει χρέος προς την Πατρίδα του, την Οικογένεια του και προς τον Θεό του. Άρα είναι αδύνατο το τρίπτυχο αυτό να ανήκει στην όποια χούντα.
Μην προσπαθείτε να ικανοποιήσετε ανθρώπους που πάντα θα σας βρίσκουν ψεγάδια. Είναι άδικος ο κόπος σας γιατί στο παιγνίδι αυτό νικητής βγαίνει συνήθως ο χαμένος, αυτός δηλαδή που υστερεί σε επιχειρήματα. Από αντίδραση και εγωισμό, θα κάνει ότι μπορεί για να σας ρίξει με τις προσβολές του γιατί δεν έχει την δύναμη να συμβιβαστεί ή να αποδεχτεί ήττα.
Αλέξης Μακρίδης
Recent Comments