Υποκρισία

Τα περιβόητα σκίτσα που βγήκαν στη δημοσιότητα αποτελούν μια ζωντανή απόδειξη της παρακμής και του εκφυλισμού που διακατέχει τον αποκαλούμενο «καλλιτέχνη» και την τέχνη γενικότερα.

Η περιφρόνηση προς την ιστορία και μάλιστα η έλλειψη βασικών ιστορικών γνώσεων είναι ένα δείγμα της αμάθειας ενός καλλιτέχνη και αποδεικνύεται περίτρανα στα παραδείγματα που δημοσιεύτηκαν.

Στην προσπάθεια του να  φανεί αντιδογματικός ρεζιλεύτηκε αφού έχει ο ίδιος τυφλωθεί από το δικό του δόγμα χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει.

Η δικαιολογία από το στόμα του ιδίου ήταν το ότι «…οι ιερωμένοι κυκλοφορούν με λιμουζίνες και ο αρχιεπίσκοπος κρατά σκήπτρο δίνοντας τις ευλογίες του για χρυσά διαβατήρια και αυτοί που θησαυρίζουν πάνε ακριβά ταξίδια…»

Για τους πιο πάνω λόγους είδαμε σκίτσα με γυμνό Ιησού και σκύλο να ουρεί στον Γρίβα με φόντο τη σημαία του ψευδοκράτους. Λογικότατο.

«Η τέχνη δεν πρέπει να έχει όρια» Αυτό είναι το επιχείρημα που ακούμε από τους υποστηρικτές του υποτιθέμενου καλλιτέχνη. Γιατί υποτιθέμενος; Γιατί ο καθένας με αυτή τη λογική μπορεί να κάνει μια καρικατούρα και να την ονομάσει τέχνη. Αν θέλει να τραβήξει την προσοχή, θα κάνει μια προκλητική καρικατούρα η οποία το μόνο που θα έχει πετύχει είναι τον εκστασιασμό των ομοϊδεατών του και ακολούθως την διάσταση απόψεων. Η δυσφήμιση δεν παύει να είναι και διαφήμιση.

Το “η τέχνη δεν έχει όρια” εφαρμόζεται όμως μονομερώς. Γιατί αν αυτός που πιστεύει σε τέτοια ρήση έβλεπε το δικό του κεφάλι στο έργο άλλου καλλιτέχνη με αρρωστημένες διαθέσεις τότε η τέχνη ξαφνικά θα αποκτούσε όρια και για τον ίδιο, και μάλιστα αρκετά περιορισμένα.

Όταν η πηγή της έμπνευσης στερέψει, αυτό που απομένει είναι το δηλητήριο. Υπάρχει η γνωστή έκφραση “για τον διάβολο που δουλειά δεν είχε…” Αυτό ισχύει και για έναν καλλιτέχνη που του απέμειναν ελάχιστες δημιουργικές εξάρσεις. Ένας αντικειμενικός παρατηρητής μπορεί να εντοπίσει την έλλειψη περιεχομένου και επιπέδου.

Η ασέβεια προς θρησκευτικά σύμβολα και ιστορικές προσωπικότητες, που για πολλούς ανθρώπους έχουν νόημα και αξία, είναι ασέβεια προς τον ίδιο τον άνθρωπο. Βέβαια και οι ίδιες οι θρησκείες έχουν δείξει ασέβεια προς το ανθρώπινο είδος στο παρελθόν. Εδώ όμως μιλούμε για σχέσεις μεταξύ ανθρώπων.

Όταν δεν σέβεσαι τους ανθρώπους μιας πίστης που τυχαίνει να είναι και η επίσημη στη χώρα σου, τότε δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να δέχονται το έργο σου. Αν ονομάζεις την ασέβεια ελευθερία της έκφρασης τότε πρόκειται για μια ελευθερία δύο μέτρων και δύο σταθμών αν εσύ και οι οπαδοί σου βαφτίζετε κάθε αντίδραση ως “φασιστική” αντί να την αντιμετωπίζετε με την ίδια προσέγγιση που απαιτείτε για τη δική σας έκφραση.
Η αριστερά θεωρεί ότι έχει κυριαρχικά δικαιώματα στις τέχνες και στον ανθρωπισμό. Τα επίπεδα παρακμιακής κουλτούρας που την εκφράζουν είναι πλέον γνωστά. Τα βλέπουμε για παράδειγμα στην “ποίηση” του δολοφονηθέντος Π. Φύσσα για τον οποίο έστησαν και άγαλμα. Φτάνει να ανατρέξει κανείς στους στίχους του αποθανόντος και θα καταλάβει ότι πρόκειται περί διαστροφής και όχι ποίησης. Τότε γιατί τόσες τιμές; Η αριστερή προπαγάνδα έπρεπε να δημιουργήσει έναν «μάρτυρα» για να καταπολεμήσει τους εχθρούς της και να ενδυναμώσει το ποίμνιο της.

Οι αξίες, τα ήθη και έθιμα και οι αντιλήψεις των άλλων καταρρίπτονται μπροστά σε μια κοσμοθεωρία που εκφράζεται λες και ο κόσμος όλος της χρωστά. Στο ιστορικό της όμως έχει τα ίδια και χειρότερα εγκλήματα και τίποτα που να την ελαφρύνει σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία.

Όσο αφορά τον ανθρωπισμό της, κάλπικος και επιλεκτικός. Όταν ο αριστερός κάνει μια καλή πράξη χειροκροτούν οι ομοϊδεάτες. Όταν την κάνει άλλος την καλή πράξη, τότε «είναι για το θεαθήναι». Όταν υποφέρει ο μετανάστης, ο αριστερός φωνάζει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν υποφέρει ο ομοεθνής, αυτοί που φωνάζουν «είναι ρατσιστές και φασίστες». Η αντίθετη άποψη όχι μόνο δεν έχει θέση αλλά καταδικάζεται.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από την προαγωγή του ενόχου αρχικά σε θύμα και στη συνέχεια σε κατήγορο. Αυτό έχει πετύχει η αριστερά εδώ και δεκαετίες διαμέσου των τεχνών, των γραμμάτων και της πολιτικής. Αυτό θα γίνει και με τον εν λόγω «καλλιτέχνη».

Αλέξης Μακρίδης

https://www.sigmalive.com/news/opinions_sigmalive/668263/ypokrisia